Èra arribat l'estiu. Lo matin, prendiam lo café defòra, sus lo bàucon, àu solèu e parlavem de nostris vacanças de juhn sus lis islas pontinas (en Italia). Anavi àu trabalh ame la camisa dubèrta e lis lunetas de solèu (l'avetz endevinat: còma un bàbi). Parlavem perèu de cromprar un vèspa per anar àu trabalh o a manjar un glacèt a la ciutat apuèi lo sopar.
Quòra, la dimenchada passada, s'entornèt l'ivèrn ame sa plueja (qu'èra mai de nèu fonduda que d'aiga), sa grella e aquèu putan de vènt freg d'Islanda.
A temps d'ivèrn, sopar d'ivèrn.
Dilluns, se siam fachs pèr sopar un grand classiqui (qu'es perèu, cresi, lo plat mai agradat de ma fremna), un risòti ais bòlets e cantarèlas.
Per nòsautris es un plat especiàu pèrque, de promièr, lo faguèri pèr lo promièr còp una dimenchada que passèri a Sorengo (Suisa italiana) en cò dàu grand Luigi, quòra trabalhavi a Milan e anavi lo veire sovent e, de segond, lo fasèm ara a Londres ame de bolets entornats de Toscana per ma fremna e de cantarèlas recampadas dins la còla entre Sant Savornin e Ròssilhon e assecadas per mon filhòu Nonò e son paire Gròu.
Lo risòti es un plat deliciós mas que necesita força de temps per preparar. Fàu una bòna miej'ora passada pegat darrier la caçòla a bolegar lo ris. Miej'ora, es perèu lo temps de se bèure una botelha de Chablis ben frèsca (manc'un còp de vin per cosinar), de manjar de regardèlas e de ratalhons (olivas pichòlinas de Niça, pan tostat, tòma manchega (ame quàuquis bachiquelis escòseses de civada), pasta de ceses (houmus) e jambon) e de charlar de nòstra jornada de pès dins la cosina.
Fasètz rissolar mieja cèba e una escaluènha (gis d'alhet, mèfi!) talhadas finament dins un pàuc d'oli e de buèrri, puèi lis camparòus (se vòstris bolets e cantarèlas son estat assecats (coma aquelis qu'utilisi), laissètz-lis marinar dabans dins un bòu d'aiga tèbi per una miej'ora e tenètz l'aiga per mai tard). Quòra la fritura a ben rissolat, escampètz-la dins una gamata e augmentètz lo fuòc. Dins la meima caçòla, botètz lo ris e fasèts-lo daurar a plen fuòc per una minuta. Utilisi de ris dich Carnaroli (que vèn dàu Pèmont Italian e que crompri dins espiçaria tenida per dos ròmans a Soho - Sàuprètz que trobar aquèu ris a Londres es pas faciu).
Quòra lo ris es ben daurat, botètz-i un còp de vin blanc, borolètz, puèi baissètz lo fuòc e botètz-i la fritura e un pàuc de bolhon d'anhèu (un cubi Knorr dins un pàuc d'aiga bollida per ben jogar) fins que tot lo bolhon siague begut per lo ris. Botètz-i gradualament mai de bolhon (en àuternant ame un pàuc d'aiga deis camparòus) fins que lo ris siague cuech.
Aquèu es lo moment cruciàu de la preparacien dàu risòti. Atudètz lo fuòc, botètz de buèrri dins lo ris (mantecare en italian), borolètz fins que desparéis lo buèrri e laissètz repòsar per tres minutas: lo temps d'anar querre de juvet e de parmesan e de durbrir un autra botelha de vin dabans de s'entaular…
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
5 comentaris:
mmmm
diga, auriás pas de fòtos per nos far veire (e biscar) ?!
Il y a une "teorie" qui dit que il faut faire risoler le ris a très haute temperature e après quand on baisse le feu on ajoute les ognions cuisinee a part..moi je ne le fais jamais (rottura di palle) et le boillon doit etre fais maison ( altra rottura di balle che ti prende 4 ore..)...une petite touche a la fin mettre un peu de huile truffé...mmmm
Aussi bon le risotto parmigiana (blanc sans les bolets et fais avec ou une bouillon vegetal ou un bouillon leger de poullet)...mais bien mantecato..quand tu vien me voir pedale ?
Méla, lo prochan còp que lo fasèm aquèu risòti (es a dire que fai freg e un temps de merda defòra), ne fau una fòto e la pòsti sus lo blòg. Mas se podiáu te postar l'odor, sariá lo tóp! Ve-lo lo Platjaire que comença a pantaiar quora a fam…
Luigi, m'as inspirat au telefòni aquèu matin amé ton risòti au negre de sepia (se ne trobi a Londres!). Magari ce lo facciamo quando veniamo con il Ginèu a trovarti. Proponi una data? Occhio che veniamo sul serio, sia con la BX, la 106, la 5, la 205, la Z, la Renault 9, l'AX o qualsiasi altra macchina che siamo capaci di rompere. Ci sono i cinghiali a Sorengo?
Alors primo:
- risotto nero di seppia:
Prendere delle seppie e farle cuocere a fuoco lento per 20min con burro/olio e cipolla (non far bruciare la cipolla), metti il riso Carnaroli, poi brodo di pesce o leggero vegetale con un bel peperoncino intero dentro (pirlipipi che te fai banda) e prima della fine metti il nero di seppia che a londra poi domandare al tuo fishmonk. alla fine mantecatura con il burro ....
- ho fatto un bel investimento : pentola di ghisa per provare a fare il brasato al barolo....(cf A.Bay) appena lo provo ti posto la ricetta...
-cinghiali ci sono a sorengo dunque non fare guidare gino che senno di sfascia la macchina..
Luigi, sei un poeta e un'anima gemella (infatti, mia moglie e' convinta che siamo due "grumpy old farts").
Cottura delle cipolle - acknowledged, pirla (tu).
Vedo che usi il provenzale per le grandi occasioni quando hai qualcosa di fondamentale da dire (infatti un po' come me). Mi piace.
Vedo un po' di confusione tra "monkfish" e "fishmonger" nel tuo commentario, pero ci capiamo.
Il brasato al Barolo - ti alleni e ce lo fai quando veniamo a trovarti. Nel frattempo, Gino, ti alleni a bere del Barolo cosi non ce lo sbocchi.
Guarda che Gino non sfascia le macchine...le riga! (oppure sei tu?)
Publica un comentari a l'entrada